Na początku kilka zdań na sucho, przed rejsem. W domowym zaciszu, bez stresu, paniki i wachtowych obowiązków.
W połowie sierpnia czeka mnie rejs z Amsterdamu do Jastarni. Ponad 600 mil morskich w 9 dni. Tak, tak… na początku brzmi ekscytująco. Holandia?! Amsterdam?! Rejs?! O matko! Super!
Kto zna tekst jednej z najsłynniejszych polskich szant Jurka Porębskiego ten wie gdzie słowa tej znanej pieśni miały nas doprowadzić. No właśnie gdzie? Do Kopenhagi rzecz jasna, ponieważ taką trasę zaplanowaliśmy na rejs bałtycki zamykający kolejny sezon żeglarski. Jednak Neptun jak to ma w zwyczaju napisał własny scenariusz rozdając nieco znaczone karty do tego szlema.
Dotychczas kiedy oglądałem filmy czy zdjęcia z żaglowcami widziałem tylko piękne, ogromne żagle i sprawnych marynarzy uwijających się na rejach. Dziś kiedy mam już za sobą rejs Zawiszą Czarnym, blisko 40 metrowym szkunerem sztakslowym moje wyobrażenia wyglądają zgoła odmiennie. Życie na żaglowcu jest wielce wymagające…
W kilku słowach przybliżę Wam drodzy wierni czytelnicy kącika literackiego Mariway historię naszego ostatniego rejsu – Korzenie 2015. Na początek istotna uwaga: co to są „Korzenie”? To wyprawa/rejs/spotkanie żeglarskie tych co to klub zakładali – celebrujemy spotkania starych wilków. Do tego typu morskiej aktywności w październiku br. wybraliśmy kolejną konstrukcję Andrzeja Skrzata – Delphię 47. Port wypłynięcia: Marina Kołobrzeg, godne polecenia miejsce z nowoczesną (za unijne pieniążki) infrastrukturą.
Mija miesiąc od zakończenia rejsu stażowego Mariway Sailing Club po wodach północnego Bałtyku, w archipelagu wysp szkierowych Olandii. Z tej perspektywy lepiej widać co już za nami. Dlatego skupimy się w tej opowieści na rzeczach istotnych i nowych jeśli chodzi o doświadczenia MSC.
W piątek 15 maja, wieczorową porą we Władysławowie stawili się: Tomek (kapitan), Ziutek, Dymsza, Zając, Grabek, Mecenas, Robson, Mario, R2D2 i Czarny. Wszyscy to członkowie klubu MSC i zapaleni żeglarze. Przed nami plan rejsu w formule „one way” na trasie Władek – Nyköping czyli jakieś 380 mil morskiej żeglugi. Najkrótsza charakterystyka wycieczki to: skok przez Bałtyk do południowo – zachodniego krańca Olandii, czmychnięcie w wody okalające Kalmar i spokojne bujanie się od portu do portu w szkierach licząc, że coś fajnego nam się trafi…
To był chyba mój najlepszy morski rejs stażowy jaki udało mi się dotychczas odbyć. Nic wielkiego się nie zapowiadało, raptem trzy doby żeglugi po Zatoce Gdańskiej, odwiedzenie kilku portów, parę zwrotów, rybka na Helu i tyle. Ale zacznijmy od początku…
Wszystko zaczęło się jeszcze w zeszłym roku. Gdy wracaliśmy z rejsu Lipawa – Kłajpeda – Władek to snuliśmy plany kolejnego bałtyckiego stażu. Traf chciał, że padło na największą wyspę basenu Morza Bałtyckiego, czyli szwedzki Gotland.
Bałtyk jest zimnym morzem i dlatego…
I dlatego warto jest się wybrać w maju na rejs po pięknych bałtyckich wodach. Tym razem wraz z kolegami z klubu Mariway Sailing Club i zaprzyjaźnionymi żeglarzami postanowiliśmy pożeglować na północny wschód i odwiedzić porty Lipawa i Kłajpeda na Łotwie i Litwie. Nie bez przyczyny na sam początek polskiego sezonu żaglowego wybraliśmy ten kierunek – szukaliśmy mocnych wrażeń i silnych wiatrów. Jak się okazało wrażeń było dużo a wiatru jak na lekarstwo…
Planując ten rejs mieliśmy dwa cele: po pierwsze – pożeglować, pobyć jak najdłużej na morzu; po drugie – zobaczyć i pozwiedzać wyspę, o której słyszeliśmy, że jest bardzo ładna. Pierwszy cel udało się zrealizować z połowiczną satysfakcją, ponieważ w drodze powrotnej była flauta i jechaliśmy na silniku. Drugi cel zrealizowaliśmy w 100% – nawiązując z przymrużeniem oka do słów inżyniera Mamonia: „aż dziw bierze, że nie wzorują się na zagranicznych”. Po prostu jest tam tak fajnie, że trudno się do czegokolwiek przyczepić.
Ten tygodniowy rejs był pierwszym dla wielu z nas doświadczeniem bałtyckim. Początkowo mieliśmy w planach tylko pożeglować po Zatoce Gdańskiej i Puckiej, ale ostatecznie zdecydowaliśmy się wyruszyć również na pełne morze. Fajna przygoda.