To był bardzo sympatyczny rejs, choć finalnie z niezrealizowanymi zamierzeniami. Po pierwsze nie udało się nam osiągnąć głównego celu rejsu, czyli wpłynąć na jezioro Dejguny z Tajt. Po drugie nie powiodła się realizacja planu awaryjnego, czyli pokonanie Sapiny i dopłynięcie do jeziora Gołdopiwo. Mimo wszystko (a może dzięki temu) był to rejs pełen żeglarskich przygód. Niektóre z nich były bardzo tajemnicze – naszym zdaniem za sprawą mitycznej Czarnej Łapy :)

Jakiś czas temu rozpoczęliśmy serię artykułów, które „bawiąc uczą”. W historiach tych przedstawiliśmy swoje przygody, w których nie udało się nam uniknąć błędów. Mamy przez to nadzieję, że uda się ich uniknąć innym wodniakom. Dzisiaj kolejna przygoda! Tym razem pośmiejemy się z innych. Będzie to o załodze, która wybrała tyleż niekonwencjonalne, co nieskuteczne sposoby odcumowania.

21.07.2014 zakończył się wyjazd żeglarski z młodzieżą z Piastowskiej Świetlicy Środowiskowej. Cztery dni spędzone nad Zegrzem były wspaniałe – zarówno dla instruktorów z Mariway Sailing Club, jak i dla wszystkich żeglarzy. Nie było czasu na nudę, ciągle działo się coś ciekawego zarówno podczas pływania na żaglówkach jak i wieczorami. Wszyscy chyba najbardziej zapamiętają przechyły i morską bitwę (nieważne kto wygrał, wszyscy i tak byli mokrzy)!

Bezpieczeństwo – słowo odmieniane na setki sposobów przez wszystkich, w dalszym ciągu odgrywa najważniejszą rolę w uprawianiu sportów wodnych. Jak można ustrzec się niezamierzonych negatywnych skutków zabawy w żywiole jakim jest woda, opowiada w trzeciej części wywiadu dr Tomasz Zalewski, Członek Dyrektoriatu International Lifesaving Federetion i Prezes Zachodniopomorskiego WOPR. Rozmawia nasz kolega Krzysztof Kozłowski

Locja to chyba jeden z mniej wdzięcznych tematów żeglarskich. Trudny do przekazania, czy nauczenia, zwłaszcza, gdy do najbliższego akwenu jest kilkadziesiąt kilometrów. Niemniej jednak zdecydowaliśmy się poświęcić ostatnie spotkanie z młodzieżą ze Świetlicy Środowiskowej z Piastowa właśnie temu zagadnieniu.

Bo ja, proszę pana, chlebek lubię cienko posmarować margarynką i na to mieloneczkę z pomidorkiem – powiedziałby pewnie niejeden żeglarz. No właśnie, myślę że warto poświęcić chwilę temu, co nas czeka od strony kulinarnej na rejsie. A o czym będzie ten tekst? O żeglarskiej kuchni, czyli co kupić, co ugotować (i czy w ogóle) oraz jak to wszystko magazynować, ale najważniejsze pytanie to jak całość zaplanować?

O utopionych kotwicach w towarzystwie żeglarskim powiedziano już wiele. Nie jest to bynajmniej temat wyczerpany! Zapewne wielu żeglarzy, tych mniej i bardziej doświadczonych, w bliższej lub dalszej przyszłości, dopisze wiele kształcących rozdziałów tej niekończącej się księgi. Są to z reguły historie zabawne, jednak proponowalibyśmy dostrzec w nich aspekty edukacyjne, gdyż najlepiej zawsze uczyć się na błędach. My też pewnego pięknego dnia pożegnaliśmy piękną kotwicę patentową Danfortha…

Zanim nie miałem dzieci, myślałem, że żagli z nimi nie da się zorganizować i że to nie ma sensu. Gdy już pojawiły się na świecie nie zamierzałem jednak z żagli rezygnować. Co robić? Gdy moja córka miała 4,5 roku, a syn 2,5 zdecydowałem się na wspólne pływanie. Było naprawdę super! Chciałbym podzielić się swoim doświadczeniem, co zrobić aby wspólne pływanie było frajdą zarówno dla do starszej jak i młodszej załogi.

Jednym z głównych celów, dla których powstało stowarzyszenie Mariway Sailing Club, było propagowanie żeglarstwa wśród dzieci i młodzieży. Było nam szczególnie miło, że udało się zorganizować wyjazd we współpracy ze świetlicą środowiskową z Piastowa, prowadzącą działalność wśród dzieci, którym życie pokazało również swoją mroczną stronę. Uśmiechy na twarzach uczestników pozwalają nam wierzyć, że żagle te były czymś więcej niż tylko przygodą na jachcie.

Moja żona Martyna powiedziała: „o rany, tu jest fajniej niż na Mazurach!”. Myślę, że to najlepsza rekomendacja tego szlaku, zwłaszcza dla damskiej części załóg. Co wpłynęło na tę euforyczną wprost ocenę? Na pewno urzekająca uroda tego jeziora, a także wzorcowe zagospodarowanie terenu – sporo doskonale zorganizowanych ośrodków wczasowych (wiele z odnowionymi toaletami, bazą gastronomiczną, plażami, itp.), które nie psują „walorów artystycznych” terenu. Po prostu doskonale wtapiają się w krajobraz.